Czarno-białe zdjęcia, rzadko już dziś spotykane proporcje ekranu (tzw. format Akademii, jak się dowiedziałam), "niefilmowe" światło, oszczędna, ale wyrazista scenografia. Przemyślana i wystylizowana warstwa wizualna zdecydowanie robi wrażenie i wyróżnia ten film spośród wielu innych adaptacji sztuki Szekspira.
Film wyreżyserowany przez Josie Rourke opowiada bardzo kameralne herstorie. Wyeksponowano w nim przede wszystkim dramat dwóch inteligentnych i wykształconych kobiet, którym wprawdzie oddawano cześć jako królowym, ale które były postrzegane przede wszystkim przez pryzmat płci, a więc jako z definicji słabsze i głupsze, nadające się do rządzenia mniej niż jakikolwiek półgłówek, tak jakby inteligencja mieszkała w spodniach.
Satyra na szorujący po dnie poziom debaty publicznej, napisana i wyreżyserowana z subtelnością bliższą twórcy Wenus z Willendorfu niż autorowi Wenus z Milo.